Δεν είχα προλάβει ακόμα να ανοίξω τα μάτια μου, όταν τους άκουσα να συζητάνε για τα ρούχα μου. Η μαμά θεωρούσε ότι έπρεπε να φοράω μόνο ροζ φορμάκια και ο μπαμπάς όχι μόνο συμφώνησε, αλλά σχολίασε ως προσβλητική την απόφαση της θείας Εκάβης να μου πάρει μπλε παπούτσια. Δεν ήξερα γιατί έπρεπε να φοράω κυρίως ροζ, αλλά εφόσον αυτό είχαν επιλέξει για μένα οι δικοί μου κάτι παραπάνω θα ήξεραν.

Δεν είχα προλάβει ακόμα να αρθρώσω καλά τις λέξεις και να δημιουργήσω προτάσεις που έβγαζαν νόημα, όταν τους άκουσα να συζητάνε για τον τρόπο που μιλάω. Φαίνεται η προσπάθεια μου να μιλάω δυνατά ή η ανάγκη μου να θέλω να εκφράζομαι συχνά με έκαναν «τσαούσα και γλωσσού». Δεν ήξερα γιατί, αλλά δεν ήθελα να με χαρακτηρίζουν έτσι και γι’ αυτό κατάλαβα ότι θα ήταν καλύτερο να είμαι λίγο πιο ήσυχη.

Δεν είχα προλάβει ακόμα να φτάσω στην εφηβεία όταν άκουσα τους συμμαθητές μου να λένε ότι τα αγόρια είναι πιο δυνατά από τα κορίτσια και δεν μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα. Δεν ήξερα γιατί, αλλά βλέποντας τους συμμαθητές μου να δείχνουν πόσο δυνατοί είναι, το πίστεψα και δεν τόλμησα να κάνω «αγορίστικα πράγματα».

Δεν είχα προλάβει ακόμα να μάθω το σώμα μου και να ανακαλύψω την σεξουαλικότητα μου, όταν άκουσα τους φίλους μου να λένε ότι κανένας άνδρας δεν θέλει μια εύκολη γυναίκα και γι’ αυτό οι γυναίκες πρέπει να το παίζουν δύσκολες και να μην “το δίνουν στο πιάτο”. Δεν ήξερα γιατί, αλλά συγκράτησα πολλές φορές τις σεξουαλικές μου ορμές και θεωρούσα ανήθικες τις γυναίκες που έκαναν σεξ όποτε και με όποιο άτομο ήθελαν.

Δεν είχα προλάβει ακόμα να καταλάβω τι θέλω στη ζωή μου πραγματικά, όταν άκουσα τους γύρω μου να λένε ότι, μετά τα 30, όποιες γυναίκες δεν έχουν σύντροφο μένουν στο ράφι και η μπογιά τους αρχίζει να ξεβάφει. Δεν ήξερα γιατί, αλλά η ιδέα να μείνω μόνη μου με τρόμαξε και αποφάσισα να παντρευτώ για να αποφύγω αυτή την μοναξιά.

Δεν είχα προλάβει να γεννήσω το πρώτο μου παιδί όταν άκουσα τους συγγενείς μου να λένε ότι οι γυναίκες είναι πιο σημαντικές στην ανατροφή των παιδιών από ότι οι άνδρες και αυτές είναι που κρατάνε το σπίτι. Δεν ήξερα γιατί, αλλά δεν ζήτησα ποτέ βοήθεια από τον άνδρα μου και έβαλα τις ανάγκες της οικογένειάς μου πάνω από τις δικές μου.

Μέχρι που μεγάλωσε η κόρη μου και συνειδητοποίησα ότι εκείνη έπρεπε να προλάβει όλα εκείνα που δεν είχα προλάβει εγώ. Να προλάβει να φορέσει ό, τι χρώμα θέλει και να εκφράσει τη γνώμη της όποτε και όσο δυνατά επιθυμεί. Να κάνει πράγματα που απαιτούν δύναμη και να ευχαριστηθεί τη σεξουαλικότητα της. Να παντρευτεί μόνο αν η ίδια το θέλει και να ξέρει ότι δεν έχει καμία ευθύνη να αναλάβει το οτιδήποτε απλά επειδή γεννήθηκε γυναίκα.

Δήμητρα Καϊμακάμη