Έμφυλη (αν)ισότητα
Βασίλης Βούρας,
Φοιτητής Νομικής
Το ζήτημα της ισότητας των δύο φύλων είναι συνεχώς στο προσκήνιο. Παρά τις γραπτές πηγές και διακηρύξεις που αναδεικνύουν τη σημασία ισότιμης αντιμετώπισης των δύο φύλων, η καθημερινή πρακτική πολλές φορές τις διαψεύδει.
Πράγματι, η ισότητα αμοιβών, ευκαιριών και μεταχειρίσης ανδρών και γυναικών καθιερώνεται στο πρωτογενές ενωσιακό δίκαιο με το νέο και διευρυμένο Άρθρο 157 ΣΛΕΕ και το Άρθρο 23 ΧΘΔΔ. Και στην ελληνική έννομη τάξη υπάρχει μια σειρά συνταγματικών ρυθμίσεων (Άρθρα 4 παρ. 2, 22 παρ. 1 υποπαραγρ.2, 116 παρ. 1 και 2) που αναδεικνύει ως αναγκαία την ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών, πόσο μάλιστα το δικαίωμα διεκδίκησης αυτής της μεταχείρισης σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα ισχυρό κανονιστικό πλαίσιο το οποίο προστατεύει το εκάστοτε λιγότερο εκπροσωπούμενο φύλο και κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίζει τη σημασία του. Μέσα σε αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες, οι γυναίκες σε δημοκρατικά καθεστώτα, είναι έντονα παρούσες στο εργασιακό περιβάλλον, καταλαμβάνουν νευραλγικές θέσεις στη δικαστική και πολιτική εξουσία και εν γένει αποδεικνύονται ικανές να διεκπεραιώσουν ζητήματα που στο παρελθόν φάνταζαν αποκλειστικά ανδροκρατούμενα.
Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Ακόμη και σήμερα, σε πρακτικό επίπεδο, στην καθημερινή ζωή τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Υπάρχει μια βαθιά ριζωμένη ανισότητα. Παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την παραπάνω κατάσταση είναι το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των φύλων στην αγορά εργασίας, τα μη μειωμένα φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης κατά των γυναικών, το μικρό ποσοστό συμμετοχής γυναικών στην πολιτική εξουσία και τα αυξημένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας κατά των γυναικών. Είναι χαρακτηριστικό, παράλληλα, ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπίστωσε ότι είναι 1,8 φορές μεγαλύτερο το ποσοστό των γυναικών από αυτό των ανδρών που χάνουν τη δουλειά τους την περίοδο του κορωνοϊού. Ενώ όσον αφορά το ελληνικό κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι, τα νέα είναι ιδιαίτερα απογοητευτικά καθώς η χώρα μας κατατάσσεται στον Δείκτη Ισότητας των Φύλων (Gender Equality Index 2020) τελευταία από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σύμφωνα με τα παραπάνω δεδομένα, ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, λίγο βαθύτερα αν έχουμε επιτύχει επί της ουσίας αυτήν την πολυσυζητημένη και συνεχώς επίκαιρη ισότητα των φύλων. Θεωρώ ότι υπάρχουν βήματα ακόμα που πρέπει να γίνουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει πολύς κόσμος που πλέον παλεύει για αυτήν και αναγνωρίζει την ουσιαστική αξία της ύπαρξής της για την ισχυροποίηση της ευημερίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Είναι άξιο αναφοράς και ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι η ΕΕ προωθεί ένα πενταετές σχέδιο εξωτερικής δράσης για την περίοδο 2021-2025 για την ενίσχυση της θεμελίωσης της ισότητας ανδρών και γυναικών. Είναι εξίσου σημαντικό, όμως, ο καθένας ξεχωριστά να αντιληφθεί με ατομική ευθύνη τι διακυβεύεται αν διαταραχθούν αυτές οι δυναμικές προσπάθειες και να πράξει αναλόγως. Με σύνεση και ενσυναίσθηση χωρίς ακρότητες και υπερβολές.
Πηγή εικόνας:
ec.europa.eu
Πηγές:
Π.Δ. Δαγτόγλου, Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Εκδόσεις Σάκκουλας 2012 Αθήνα-Θεσσαλονίκη, σελ. 838-848
Κώστας Β. Χρυσόγονος – Σπύρος Β. Βλαχόπουλος Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Νομική Βιβλιοθήκη 2017, σελ. 178-186
https://www.ethnos.gr/sites/default/files/images/2020/10/gender_equality_index_2020_-_greece.pdf
