Ευφυΐα, μόρφωση, καλλιέργεια, ομορφιά, χιούμορ, στυλ, φινέτσα. Αυτά σου τα χαρακτηριστικά χρησιμοποιώ, όταν κάποιος με ρωτάει για εσένα. Παραλείπω εννοείται να μιλήσω για τα άλλα, τα πιο σκοτεινά… Τα σκοτεινά που όμως δεν επέλεξες να πορευτείς μαζί τους, αλλά τα απέκτησες κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου σου, του βίου σου του αβίωτου. 

Λένε για σένα χαρακτηρισμούς όπως η «δόλια», η «καημένη» δεν άντεξε το βάρος της ατεκνίας, γιατί «προφανώς» και ήσουν υποχρεωμένη κοινωνικά να γίνεις μητέρα των παιδιών κάποιου που εμφανώς δεν θα μπορούσε να συμβαδίσει με τον ρόλο της πατρότητας ο ίδιος. Και το περιβάλλον εκεί, να σε πιέζει πλαγίως,  όπως ακόμη πιέζει νεαρές γυναίκες, ακόμη πιέζει ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας ή γυναίκες και ζευγάρια που απλώς δεν θεωρούν χρέος τους απέναντι σε κανέναν την τεκνοποίηση, να γίνουν γονείς. 

Δεν συγχωρώ ούτε εκείνον, ούτε και αυτό το περιβάλλον που σε εγκλώβισαν σε τύψεις για αυτή την «αδυναμία» , στην δίνη των επιπτώσεων ενός αποτυχημένου γάμου ή ενός πιθανού διαζυγίου και σε αιχμαλώτισαν για όλη την υπόλοιπη ζωή σου σε έναν ρόλο καλής νοικοκυράς, υπηρέτριας και ασθενούς διαρκείας. Να ζεις για τα μισά χρόνια σου και για τα άλλα μισά να σέρνεσαι… Να υπηρετείς και να λυπάσαι για τα μισά, να σε λυπούνται και να σε «υπηρετούν» για τα υπόλοιπα. Μια διαδοχή και μια πάλη ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. 

Φώναζες με όλους τους τρόπους, εκλιπαρούσες να σε λευτερώσουν, τον εκλιπαρούσες να σε αφήσει… μόνο μια αγνή, παιδική και αθώα ψυχή όμως μπόρεσε να το δει καθαρά και να σε ακούσει και απαιτούσε- «χαριτωμένα» για αυτούς -να σε σεβαστούν, να σε αφήσουν ήσυχη, να σου δώσει αυτός ό, τι άξιζες και διεκδικούσες: την αλλαγή, τη φυγή, το ταξίδι, την απομάκρυνση από όσα σε πονούσαν με τον οποιοδήποτε τρόπο. 

Αν σε άφηνε… αν… αν χώριζες… αν…

Οι παιδικές ψυχές δεν λειτουργούν με την λογική, ή εν πάσει περιπτώσει με αυτό που εκείνοι βαφτίζουν λογική, καταλαβαίνουν όμως αυτό που κουβαλάει μέσα τους κάποιος από ένστικτο, και εντελώς φυσικά, χωρίς δόλο, προσπαθούν να αποκαταστήσουν την ισορροπία των πραγμάτων.

Δεν τα κατάφερα, δεν κατάφερα να σε απαλλάξω, παρά μόνο να αλλάξω αυτόν τον ένα μαύρο, σκοτεινό σου χρόνο σε φωτεινό για ένα διάστημα, όποτε εγώ και εσύ με τα παγωτά , τις βόλτες στην πόλη, τα σκυλιά και τα γατιά του δρόμου που είχαν όνομα επειδή τα ταίζαμε, προγραμματίζαμε την ηρωική σου έξοδο! Μόνο εγώ, πίστευες, μπορούσα να τον πείσω για αυτό που εσύ ήθελες: την αλλαγή και την απαλλαγή αυτομάτως από κάποια βάρη. Συγγνώμη που άφησα τα χρόνια να περάσουν και εσένα να φύγεις χωρίς να τα καταφέρω…

Συγγνώμη και για εκείνο το τελευταίο διάστημα απουσίας μου, που δεν υπολόγισα ότι θα έφευγες μόνη σου τόσο ξαφνικά. Εκεί είναι το κενό μου, δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ κάτι που θα ήθελα να ξέρω: Ποια ήταν η αφορμή! Μου κοστίζει πολλά η άγνοια της αφορμής, ξέρεις… Και με τρώει χρόνια η υποψία.

Ήθελα … Ήθελα να έχεις την προσοχή , την αξία και το σεβασμό που έδινες στους ανθρώπους στο πολλαπλάσιο και από όλους, γιατί το άξιζες! Όχι επειδή θα ήσουν η καλή σύζυγος, η μητέρα αρχικά, η καλή μητέρα μετέπειτα ,η καλή νοικοκυρά με τους πετυχημένους κεφτέδες και το καθαρό σπίτι, η δοτική συγγενής  και γειτόνισσα. Τίποτα από αυτά δεν καταλάβαινα, τίποτα από αυτά δεν ήξερα, τίποτα από αυτά δεν χρειαζόμουν για να δω αυτό που πραγματικά ήσουν σαν ύπαρξη, για να σε αγαπήσω και για να σε υπερασπιστώ, όπως κάνω από τότε με όλα τα πλάσματα που μου δείχνουν την αλήθεια τους…

Δεν θα σταθώ στους άλλους και στον άλλο, δεν σου αξίζει να σταθώ. Εύχομαι μόνο να έχεις βρει την ελευθερία και το ταξίδι που τόσο επιθυμούσες, αν και δεν σου το συγχωρώ ! Εγώ θα μείνω εδώ και στο όνομά σου θα βοηθώ όλα τα πλάσματα που σαν και εσένα δεν βρίσκουν το θάρρος να βγουν στην επιφάνεια, παρά μόνο μένουν στο σκότος που άλλοι επιφυλάσσουν για αυτά στο όνομα θεσμών και «ηθικών» αξιών που καταλήγουν ανήθικες, βίαιες και ανελεύθερες.

Εκείνο το καλοκαίρι και εκείνο το ταξίδι ήταν υπέροχο να ξέρεις, μεσολάβησαν όμως και άλλα ακόμη πιο όμορφα, χωρίς εσένα… Ίσως όμως να ταξιδεύεις και εσύ κάπου, ίσως και μαζί μου, σίγουρα όμως μέσα μου!