Η αγάπη είναι αγάπη
Σήμερα 14 Δεκεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα αγάπης, αλλά ας μην βιαστούμε να μπερδέψουμε την σημερινή μέρα με αυτή του Φεβρουαρίου. Φυσικά και ο έρωτας είναι ένας τρόπος έκφρασης αγάπης αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Έτσι αποφασίσαμε να αναφερθούμε σήμερα στους καρπούς που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να αποδώσει ο έρωτας, δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ των γονέων και των παιδιών και ακόμα πιο συγκεκριμένα στις σχέσεις μεταξύ τρανς γονέων και παιδιών.
Πριν λίγες ημέρες, προβλήθηκε μέσα από την εκπομπή “Πάμε Δανάη” του τηλεοπτικού σταθμού “MEGA” η συνέντευξη της Βανέσσας Βενέτη, μιας τρανς γυναίκας, μητέρας ενός μικρού παιδιού. Πέρα από την συγκεκριμένη εκπομπή, η κ. Βενέτη έχει ξαναεμφανιστεί στον τηλεοπτικό φακό ως μέλος της ΜΚΟ “Οικογένειες Ουράνιο Τόξο” για τα δικαιώματα των τρανς γονέων. Πρόκειται για ένα άτομο που έχει αναπτύξει έντονη ακτιβιστική δράση και που προσπαθεί, με κάθε δυνατό και νόμιμο τρόπο, να διεκδικήσει, μέσω της δραστηριοποίησής της, τα αυτονόητα δικαιώματα αυτών των προσώπων.
Ένα τέτοιο αναφαίρετο δικαίωμα αποτελεί και το δικαίωμα στην εκδήλωση της αγάπης του γονέα προς το παιδί του. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και στην εκπομπή, αυτό που ζητάει είναι κάτι πολύ απλό και συνάμα θεμελιώδες, την αγκαλιά του παιδιού της, και δεν θα σταματήσει μέχρι να δικαιωθεί. Παρόλα αυτά δεν δικαιώθηκε. Όπως ισχυρίζεται και η ίδια, το δικαστήριο δεν της επέτρεψε να βλέπει το ίδιο της το παιδί καθώς έκρινε πως ήταν ψυχικά ασταθής. Αυτό που επιδιώκει, λοιπόν, είναι να έχει τη δυνατότητα, όπως κάθε διαζευγμένος γονέας, να βλέπει το παιδί της και να του προσφέρει την αγάπη της καθώς αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα που χρειάζεται ένα παιδί. Γι’ αυτό μάχεται ώστε να μην υπάρχουν αποκλεισμοί και διακρίσεις σε βάρος των διεμφυλικών ατόμων αναφορικά με την εκδήλωση της αγάπης τους προς τα παιδιά τους.
Σε ερώτηση που της τέθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής για το αν θα ήθελε να μεταφέρει κάποιο μήνυμα στο παιδί της, χαρακτηριστικά απάντησε τα εξής: “Την αγαπάω πάρα πολύ και θα κάνω τα πάντα, ώστε κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε, γιατί της το έχω υποσχεθεί…δεν θα την αφήσω ποτέ και θα είμαι πάντα εκεί για αυτήν”.
Επίσης, σε άλλη συνέντευξη της τον Φεβρουάριο του 2019 στην ηλεκτρονική εφημερίδα “Lifo”, έθιξε το ζήτημα των τρανς γονέων και παρουσίασε την διαδικασία, η οποία χρειάστηκε να ακολουθηθεί , για να μπορέσει να διεκδικήσει ισότιμα το δικαίωμα που αναγνωρίζεται σε κάθε γονέα. Πιο συγκεκριμένα, η ίδια δήλωσε ότι προκειμένου να βρίσκεται κοντά στο παιδί της είχε σκεφτεί μέχρι και να καταπιεστεί και να κρύψει “τη Βανέσσα οριστικά στην ντουλάπα”. Δυστυχώς, έπειτα από την απόφαση της κ. Βενέτη να ξεκινήσει την διαδικασία της φυλομετάβασης, η πρώην σύζυγος της απέκτησε εχθρική στάση φτάνοντας στο σημείο της λεκτικής κακοποίησης και εκκίνησε διαδικασίες για την απομάκρυνση της από το παιδί της.
Παρά τα βήματα προόδου που έχουν σημειωθεί, το νομικό πλαίσιο του ελληνικού κράτους παραμένει αρκετά δεσμευτικό και παρωχημένο, καθώς ο νόμος 4491/17 αντί να δίνει την δυνατότητα στο ζευγάρι να αποφασίσει ελεύθερα για τη συνέχιση ή τη λήξη του γάμου του, προβλέπει την αυτοδίκαιη λύση του ύστερα από την απόφαση της έναρξης της διαδικασίας φυλομετάβασης, λειτουργώντας έτσι σε βάρος της ελεύθερης βούλησης του ατόμου. Με άλλα λόγια, όταν ένα παντρεμένο άτομο επιλέξει να ξεκινήσει την διαδικασία της αλλαγής φύλου είναι υποχρεωμένο να πάρει διαζύγιο. Επιπλέον, στην ληξιαρχική πράξη γέννησης του παιδιού το διεμφυλικό άτομο εξακολουθεί να εμφανίζεται με το φύλο με το οποίο είχε καταγεγραφεί κατά την γέννησή του. Ουσιαστικά, έτσι δεν αναγνωρίζει τον/την γονέα με την νέα ταυτότητά του/της.
Αναντίρρητα, κάθε γονεϊκό πρόσωπο θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα επικοινωνίας και επαφής με το παιδί του. Η διεμφυλικότητα δεν είναι ζήτημα το οποίο θα μπορούσε με οποιονδήποτε τρόπο να βλάψει την υγεία του παιδιού και κανένα άτομο δεν θα έπρεπε να στερείται μιας ανθρώπινης σχέσης αγάπης. Όπως δηλώνει και η ίδια η Βανέσσα Βενέτη “αν ένα παιδί νιώθει ότι το αγαπάς, σε αποδέχεται όπως είσαι πολύ ευκολότερα από τους ενήλικους”. Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι πρότυπο δύναμης για όλους του γονείς, καθώς παρόλο που δεν κατόρθωσε να κερδίσει τη μάχη τόσο με την κοινωνία όσο και με το ίδιο το δικαστήριο, κατάφερε με πολύ απλά λόγια να εξηγήσει σε ένα μικρό παιδί την ουσία της διεμφυλικότητας με μια πολύ γλυκιά αλληγορία. Η αγάπη ενός γονιού για το παιδί του δεν είναι έγκλημα και δεν θα έπρεπε να παρουσιάζεται ως τέτοιο. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσια τα λόγια της από την συνέντευξή της.
“Άκουσε να δεις αγάπη μου, τι αγοράκια τι κοριτσάκια δεν έχει καμία σημασία. Κάποια κοριτσάκια που έχουν γεννηθεί σαν κοριτσάκια, αλλά μέσα τους νιώθουν αγοράκια ή το αντίθετο, αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα λυπημένοι. Έτσι πηγαίνει η Τίνκερμπελ στον ύπνο τους”…“και τους πετάει την μαγική νεραϊδόσκονη. Νομίζω μου την έχει ρίξει και εμένα αυτή την νεραϊδόσκονη η Τίνκερμπελ. Μου λέει:και τι θα γίνεις, κορίτσι; Ναι, της λέω. Δεν θέλω μου λέει να γίνεις κορίτσι. Οκέι της λέω, θα ήθελα να ξέρεις ότι και κορίτσι να γίνω θα είμαι πάλι ο ίδιος άνθρωπος, πάλι θα είμαι ο γονιός σου, πάλι θα σε αγαπάω το ίδιο και ίσως και λίγο ακόμα πιο πολύ, άμα μπορεί να γίνει να σε αγαπάω πιο πολύ, γιατί πια θα είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος, ενώ τώρα βλέπεις ότι είμαι πάντα ένας άνθρωπος λυπημένος. Μετά από δύο τρία λεπτά μου τραβάει το χέρι, με παίρνει αγκαλιά και μου ψιθυρίζει στο αυτί: μην πεις τίποτα στην Τίνκερμπελ, καλύτερα θα είναι να είσαι κορίτσι.”
Επιπλέον, καθώς η θεματική του άρθρου είναι η αγάπη, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε στην προκειμένη περίπτωση τον “όρκο αγάπης” που παίρνουν τα άτομα, όταν επιλέγουν να παντρευτούν. Αντιλαμβανόμαστε τόσο εμείς όσο και η ίδια η κ. Βενέτη ότι το να μπορέσεις να κατανοήσεις και να αποδεχτείς την έννοια της δυσφορίας φύλου δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση και δεν είναι ο στόχος μας να τονίσουμε την αξία του όρκου ως όρκου. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολυδιάστατες και ότι πέρα από το σεξουαλικό κομμάτι σε μια συντροφική/ερωτική σχέση υπάρχει – ή ίσως θα θέλαμε να υπάρχει- και το πλαίσιο της αγνής αγάπης. Της αγάπης, δηλαδή, για το άτομο και τα περαιτέρω χαρακτηριστικά του. Μας είναι λοιπόν αρκετά δύσκολο να βλέπουμε τέτοιες περιπτώσεις, όπου απλά και μόνο ο παράγοντας του κοινωνικού φύλου μπορεί να μετατρέψει αυτό το αίσθημα σε απέχθεια και ίσως σε κάποιου είδους τιμωρία.
Ο αγώνας της Βανέσσας Βενέτη, δεν είναι μοναδικός. Είναι αναγκαίο για όλη την κοινότητα αλλά και τα αλληλέγγυα άτομα να στηρίξουμε τόσο την ίδια όσο και την καταπολέμηση κάθε μορφής τρανσοφοβίας και κοινωνικού αποκλεισμού. Εξάλλου η αγάπη είναι αγάπη, δεν γνωρίζει περιορισμούς και σε καμία έκφανσή της δεν θα έπρεπε να αμφισβητείται.
Ντολίνα Τζιώτζορα
Χαϊδεμένη Παλτόγλου
Πηγές:
