Ηχεί το σλόγκαν «σιγά μη φοβηθώ»... Αναρωτιέμαι αν είναι εφικτό να μην τρέμω όταν με στραβοκοιτάνε. Χθες δείρανε έναν φίλο μου, ακόμη ένα νούμερο που θα αυξήσει τις στατιστικές στα εγκλήματα μίσους. Όλοι οι κουιρ γνωστοί μου έχουν βιώσει κάποιου είδους κουιρφοβίας. Βλέπεις, όταν πριν λίγο διάβασα την είδηση για νέο θύμα λεσβιοφοβίας δεν με παραξένεψε. Ναι, ταράζομαι, θυμώνω, στενοχωριέμαι και τρελαίνομαι. Αλλά πλέον, δεν μου προκαλεί εντύπωση. Όταν το θύμα ήμουν εγώ ή κάποιο κοντινό πρόσωπό μου η λύπη κράτουσε περισσότερο. Σιγά-σιγά έμαθα πως με τον χρόνο θα συνεχίσω να ζω και να παλεύω. 

Παρατηρώ πόσο ο σεξουαλικός προσανατολισμός μου επηρεάζει πολλαπλές αποφάσεις στην καθημερινότητά μου και είναι σχεδόν πάντα παρών στις συζητήσεις που κάνω. Μου απορροφά την ενέργεια. Το έντονο ενδιαφέρον προς τη συγκεκριμένη θεματολογία πηγάζει μέσα από τις απειλές που λαμβάνω κάθε μέρα. Ως μη ετεροφυλόφιλος η συντηρητικότητα του συμφοιτητή μου, που είναι «απλά η άποψή του», εμένα με φοβίζει. Γνωρίζω πως τέτοιες στάσεις εντοπίζονται στη βάση του ρατσισμού. 

Στο δρόμο, όταν ανταμώνω ως περαστικός παρέες αγοριών που προσπαθούν να επιδείξουν με κάθε τρόπο την αρρενωπότητά τους και έναν φαινομενικό «ανδρισμό», εγώ προσέχω. Αυτά τα αγόρια έχουν μάθει πως ο Έλληνας Άντρας δεν είναι αδερφή. Έτσι, κάθε π@@@@κι αποτελεί ευκαιρία για να αποδείξουν το πόσο στρέιτ είναι. 

Σε σημερινή συζήτηση άκουσα για ακόμη μία φορά την άποψη ότι οι ομοφοβικοί είναι στην πραγματικότητα «κρυφές». Θυμάμαι και το απίστευτο ρητό μιας τρανς στη σειρά «Pose» που είπε: “Δεν μας σκοτώνουν γιατί μας μισούν. Μας σκοτώνουν γιατί μισούν αυτό που σημαίνει να μας αγαπάνε.”

Εγώ από την άλλη παρατηρώ μία κουιρφοβικοκανονικότητα. Μεγαλώνουμε σε κουιρφοβικές κοινωνίες και περιβάλλοντα και αναπαράγουμε τα όσο μάθαμε, εκτός κι αν υιοθετήσουμε κριτική σκέψη. Στην τελική ρε συ, γιατί να μας απασχολούν οι ρομαντικές και σεξουαλικές προτιμήσεις; 

Τα μηνύματα που έλαβα μεγαλώνοντας φώναζαν πως είμαι ένα λάθος, υποκείμενο μη άξιο αγάπης και έρωτα. Βλέπεις, έπρεπε να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια, για να αγκαλιάσω και να αγαπήσω τον εαυτό μου.

 Επίσης, αφού παρακολούθησα ομοφοβικές δίκες και την αδιαφορία της αστυνομίας απέναντι στην κουιρφοβία, έμαθα να προστατεύω τον εαυτό μου. Πολλές φορές αντιμετωπίζομαι ως ένα κενό απέναντι στο νόμο, ο εχθρός της «ελληνικότητας» και η ντροπή του έθνους. Το να μπω σε συγκεκριμένους χώρους, να περπατήσω άφοβα, να εκφράσω την άποψή μου ελεύθερα αποτελεί αγώνα και νίκη ως αποτέλεσμα προσπαθειών και κόπων.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί μου απορροφά την ενέργεια; Είναι επειδή εγώ καθημερινά προσπαθώ και παλεύω, κάτι που σε ετεροφυλόφιλα μάτια τις περισσότερες φορές δεν γίνεται αντιληπτό. Τέλος, οι απάνθρωπες κουιρφοβικές στάσεις δε μπορούν να αφαιρέσουν την ανθρωπιά μου. Είμαι άνθρωπος, πολιτικό υποκείμενο, αξίζω, ζω και διεκδικώ. Οι κουιρ αγώνες μας έχουν ακόμα μεγάλο δρόμο να διανύσουν. Ζούμε σε ένα σύστημα που μας θέτει εκτός συστήματος.

 Μα τι αντιφατικός τρόπος ζωής! 

-Ανώνυμο-