«Πάλι τα ίδια;;; Όχι, δεν θα το αντέξω αυτή τη φορά..». Το στομάχι σφίχτηκε σαν κόμπος, η καρδιά χτυπάει για άλλη μια φορά σαν τρελή και με τη σκέψη τσεκάρει που έχει κρύψει τα λεφτά για τα εισιτήρια του ΚΤΕΛ, για’ κεινη και τα παιδιά. 

Την προηγούμενη φορά, ο φόβος για τα χειρότερα –και πάλι- της κάρφωσαν τα πόδια στο έδαφος. Αλλά τώρα; Τώρα θα το κάνει. Είναι σίγουρη! Κι ας αισθάνεται τους παλμούς της να χτυπούν στους κροτάφους της. Δεν γίνεται να μείνει! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Οι κρίσεις του (έτσι τις αποκαλεί για να αντέχει τον φόβο, τις ενοχές και τον εξευτελισμό της), ήταν πιο ήπιες και πιο αραιές πριν τον ρημαδιασμένο τον ιό. Αν εξαιρέσεις τη φορά που τη χαστούκισε –μπροστά στη μητέρα του-με τόση δύναμη, λες κι ήθελε να της καταστρέψει την ακοή. Κι εκείνη, μόνο μαζεύτηκε σε μια γωνία και κοίταζε. Χωρίς να κάνει τίποτα! Τα ίδια περνούσε κι αυτή όσο ο πεθερός ήταν στα καλά του. Ήξερε..

Και την άλλη φορά, που μάλωναν τα παιδιά μεταξύ τους, κι επειδή τον ξύπνησαν, «για να μην ξεσπάσει πάνω τους», την κλώτσησε. Και γέμισε η ατμόσφαιρα θλίψη και παγωμάρα. Τα ψευτοκλάματα των παιδιών από τον καβγά τους, σταμάτησαν απότομα και στη θέση τους μπήκε η αγωνία και ο τρόμος για το παρακάτω. Ποτέ δεν χτυπούσε τα παιδιά. 

Κι άλλη μια φορά που…Τελοσπάντων. Δεν τη χτυπούσε τακτικά. 

Μπορούσε να τον δικαιολογήσει. Οι βρισιές και η απαξίωση, ερχόντουσαν μόνο όταν γυρνούσε από τη δουλειά ξενυχτισμένος. Δίκιο είχε και πάλι. Κουραζόταν πολύ στη δουλειά και τα χρήματα που έπαιρνε, ίσα που έφταναν για τα έξοδα. 

Από τον φετινό Μάρτιο όμως κι έπειτα, η κατάσταση έγινε ανυπόφορη. Σε αναστολή στη δουλειά του σχεδόν ολόκληρη την άνοιξη. Τον Ιούνιο ξεκίνησε πάλι να δουλεύει και ξανά στα τέλη Οκτωβρίου, αναστολή. Αναστολή. Όπως τα όνειρά της για ευτυχισμένη οικογένεια. 

Πλέον αυτός δεν καταλάβαινε τίποτα. Φωνές και υποτίμηση καθημερινά, βρισιές μπροστά στα παιδιά για το καθετί, ακόμα και για το ζεστό νερό που τέλειωσε. Και  το χέρι του… Αυτό το χέρι που κάποτε τη γέμιζε φροντίδα, τώρα θαρρείς και είναι αλλουνού. Το σηκώνει πάνω της όλο και πιο τακτικά. Και κάθε φορά, της προκαλεί μεγαλύτερο πόνο. Όχι μόνο γιατί τη χτυπάει πιο δυνατά, αλλά γιατί η ίδια δεν βρίσκει δύναμη να του το κατεβάσει.

Το κεφάλι της θα σπάσει από τον πόνο όσο τα σκέφτεται όλα αυτά. «Να χαλάσει το σπίτι της;». Ποιο σπίτι; Τι υπάρχει πια εκεί μέσα που να θυμίζει σπίτι; 

Πρόσφατα είδε κι αυτή τη διαφήμιση της γραμμής SOS για την κακοποίηση. Δεν μπορεί  να το χωνέψει ότι πλέον την αφορά.

Θα το κάνει. Για΄κείνη και για τα παιδιά.

ΦΤΑΝΕΙ.

Ελένη Κωνσταντή