“ This is a man’s world” τραγουδάει ο James Brown το 1966, ένα τραγούδι που όλοι θα έχουμε ακούσει λίγο ή πολύ ανεξαρτήτως ηλικίας. Θα μείνω στη συνέχεια του τραγουδιού που λέει: “but it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl”. 

Αν τότε η θέση της γυναίκας ήταν τόσο όμορφα διατυπωμένη όσο σε ένα στίχο τότε τι συμβαίνει και στη πράξη του σήμερα όλα φαντάζουν δυσκολότερα; Πολλές συζητήσεις διαδραματίζονται καθημερινά στο κοινωνικό περίγυρο όταν τεθεί στο τραπέζι το συγκεκριμένο θέμα. Ποιος γίνεται λοιπόν ο ταύρος και ποιος το κόκκινο πανί σε μία τέτοια συζήτηση; Ιδανικά για εμένα δε θα έπρεπε να σκεφτώ καν αυτή την  ερώτηση, καθώς και τα δύο φύλα είναι το ίδιο ισάξια, αλλά στο μυαλό μου έρχονται αναμνήσεις από ανθρώπους σε μια προσπάθεια υπεροχής. Υπάρχει αιτία για αυτού του είδους «φυλετικής υπερίσχυσης» ή «φυλετικής αλαζονείας»;

Με μία γρήγορη ανασκόπηση η ίδια η κοινωνία έχει συμβάλλει σε αυτό. Μία κοινωνία η οποία γαλουχεί με στερεότυπα και με συμβατικούς τρόπους σκέψης, που υποσυνείδητα χρησιμοποιεί το «διαίρει και βασίλευε» ενώ θα έπρεπε να καλλιεργεί στους ανθρώπους την ενσυναίσθηση για την ισότητα ανεξάρτητα από το φύλο. Πώς θα γίνει αυτό αν επιλέγουμε να διαιωνίζουμε τα λάθος πρότυπα της; Η αποστασιοποίηση λοιπόν από αυτά θα θέσει τα θεμέλια για την ισότητα.

Σημείο αναφοράς στη νέα αυτή τάξη πραγμάτων αποτέλεσε η Μαλάλα Γιουσαφζάι η οποία δέχτηκε σφαίρα στο κεφάλι από Ταλιμπάν καθώς επέβαινε  στο σχολικό λεωφορείο. Βρέθηκε στο στόχαστρο ύστερα από αγώνες  που κατέβαλε για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση ενώ ταυτόχρονα σύσσωμη η κοινωνία την υποστήριξε μέχρι να αναρρώσει και το 2014 τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης σε ηλικία 17 ετών. Η κοπέλα αυτή εναντιώθηκε στα πρότυπα που τις επέβαλε η κοινωνία με κόστος κυριολεκτικά την ίδια της τη ζωή. Άλλοι αναλώνονται σε συζητήσεις επικράτησης των φύλων ενώ κάποιοι άλλοι χαράζουν έμπρακτα το δρόμο της ισότητας.

Ανθούλα Κολλιάκη